Tantalus, filius Iovis rex Lydiae erat. Magnas divitias possidebat. Aliquando secum cogitabat:
"Quid mihi deest? Omnia possideo, amicus deorum sum.
Dei me etiam invitant, ut conviviis suis [?].
Quis honorem tantum accepit? Libenter cum deis ceno et saepe eos visito, ut arcana eorum [?].
Quisnam me impedire potest, ne ea hominibus [?]?
Nam eo consilio arcana deorum prodam, ne homines deos [?].
Vidi enim deos neque virtute neque potentia neque prudentia homines superare.
Tum homines non iam curabunt, ut deos sacrificiis [?].

Consilia deorum non ignoro. Cenae eorum intersum. Quid inter me et eos est? Ambrosiam edo, nectar bibo.
Quis prohibere potest, ne cibos deorum hominibus [?]?
Id unum studeo, id unum opto, ut deos sapientes non esse [?].
Nam se omnia videre, audire, scire putant.

Servis meis imperabo, ut cibum deis ignotum [?].
Imperabo, ut Pelopem, filium meum, [?] et deis pro cena [?]. Decipiam eos!
Ego, Tantalus rex, magnos deos prudentia mea superabo!"